Γράφει ο Σπυρίδων Χούσος
Φέτος, οι αγρύπνιες, φυσιολογικές σε μέγεθος, υψώθηκαν σαν ένα λεπτό, σκοτεινό πέπλο, που σκέπασε με μαεστρία την ανικανότητα και τη μικρότητα, κρύβοντας τις πληγές που ανοίγουν τα σημαντικά, μα παραμελημένα, θέματα του τόπου μας. Σαν σκιά που πέφτει βαριά πάνω στη γη, αποκρύπτουν την αλήθεια, μα δεν τη σβήνουν.
Λάθη θα γεννηθούν, αναπόφευκτα, σαν ρωγμές στο εύθραυστο σώμα αυτής της πατρίδας. Μα ας προσευχηθούμε, με μια σιωπηλή, απεγνωσμένη ελπίδα, να μην βαθύνουν οι χαρακιές, να μην αφήσουν πίσω τους ανεπούλωτα σημάδια.
Καλή Ανάσταση, ψιθυρίζουμε, με φωνές που τρέμουν από το βάρος της προσμονής. Το μυαλό μας ας μείνει εδώ, ριζωμένο σ’ αυτόν τον τόπο που πονά και παλεύει. Το παλιό, το δοκιμασμένο, έχει πια σωπάσει, έχει πεθάνει κάτω από το βάρος των καιρών.
Και τώρα, με μάτια δακρυσμένα μα στραμμένα μπροστά, ας κοιτάξουμε το νέο. Ας το καλέσουμε να έρθει, σαν φως που τρυπώνει δειλά μέσα από τα συντρίμμια, φέρνοντας μαζί του την υπόσχεση μιας αναγέννησης – της δικής μας, της αληθινής.
